کیت بیوشیمی لاکتات دهیدروژناز – LDH – شرکت من

---

---

مقدمه

گلوکز مهم‌ترین قند خون است و اصلی‌ترین منبع انرژی سلول‌های بدن (خصوصاً مغز) به شمار می‌رود. عمده گلوکز از راه جذب غذایی و تا حد کمتری از گلوکونئوژنز و تجزیه گلیکوژن کبدی تأمین می‌شود.

گلوکز سرم، مارکر اصلی متابولیسم کربوهیدرات، و حیاتی برای بررسی دیابت ملیتوس/هایپوگلیسمی / بیماری‌های اندوکرین است.

LDH یک آنزیم داخل‌سلولی است که در تمام سلول‌های بدن یافت می‌شود و در تبدیل لاکتات به پیرووات (و برعکس) در مسیر گلیکولیز نقش دارد.

فرمول واکنش:

Pyruvate + NADH + H⁺ ⇄ Lactate + NAD⁺

LDH یک آنزیم گروه اکسی‌ ردوکتاز و تترامریک است که از ترکیب دو نوع ساب‌یونیت H (قلبی) و M (عضلانی) چهار ایزوآنزیم عمده می‌سازد.

ایزوآنزیم‌های LDH

Isoenzyme	Subunit Composition	اصلی‌ترین بافت‌ها
LDH-1	HHHH	قلب، RBC، کلیه
LDH-2	HHHM	رتیکولواندوتلیال
LDH-3	HHMM	ریه، طحال، مغز
LDH-4	HMMM	کبد، عضله اسکلتی
LDH-5	MMMM	کبد، عضله اسکلتی

اهمیت بالینی

.: LDH مارکری غیراختصاصی و فراگیر برای آسیب سلولی است.

.: آسیب قلبی (مانند انفارکتوس قلبی)

.: آسیب کبدی (هپاتیت حاد، نکروز کبدی)

.: همولیز، آنمی همولیتیک

.: آسیب عضلانی (رابدومیولیز)

.: برخی بدخیمی‌ها (لوسمی، لنفوم، تومور بیضه، ژرم سل تایپ)

.: پانکراتیت، پنومونی شدید

.: افزایش LDH همیشه بیانگر مرگ یا آسیب سلول‌های بافتی است، اما کاملاً غیر اختصاصی است.

روش آزمایشگاهی

روش کینتیکی آنزیمی (Enzymatic-Kinetic)

روش مرسوم در اتوآنالایزرها: پیگیری تبدیل لاکتات به پیرووات و کاهش قله جذب NADH در طول موج ۳۴۰ نانومتر

نمونه: سرم یا پلاسما (لیپمی و همولیز شدید تداخل ایجاد می‌کند)

محدوده نرمال (براساس Mayo Clinic 2024)

گروه سنی	LDH (U/L)
بالغین	122 – 222

محدوده نرمال بسته به روش و کیت، کمی متفاوت است.

علل افزایش و کاهش LDH

علل افزایش (LDH↑)

انفارکتوس میوکارد (قلبی)

آسیب کبدی: هپاتیت حاد، سیروز، هپاتیت الکلی

همولیز: آنمی همولیتیک، انتقال خون ناسازگار، مالیاری

آسیب عضلانی: رابدومیولیز

بدخیمی‌ها: NHL، AML، تومورهای ژرم سل، لنفوم

بیماری‌های ریه: پنومونی، آمبولی ریه

علل کاهش (خیلی نادر و کم اهمیت)

علل کاهش واقعی اهمیت بالینی ندارند و معمولا کاربرد ندارد.

عوامل تداخل‌آفرین

همولیز نمونه: RBCها منبع بسیار غنی LDH هستند، همولیز ماقبل آزمایش افزایش کاذب می‌دهد.

ورزش شدید/تزریق عضلانی: افزایش موقت

نمونه لیپمیک / قوام فیبرینی

نکات و تفسیر بالینی

LDH یک نشانگر غیراختصاصی است؛ برای تشخیص باید همراه با سایر مارکرهای بالینی، تصویرسازی و تست‌ها بررسی شود.

بررسی ایزوآنزیم‌ها فقط در موارد خاص (تشخیص MI یا افتراق همولیز از آسیب کبدی) سفارش می‌شود.

در تشخیص و پیگیری برخی بدخیمی‌ها (به خصوص بدخیمی‌های لنفاوی و ژرم سل‌ها) ارزش پروگنوستیک دارد.

جمع‌بندی

LDH نشانگر عمومی آسيب سلولی است؛ به همین دلیل همراه با تفسیر بالینی، سایر نتایج آزمایشگاهی و شرح حال بیماری باید ارزیابی شود. نمونه‌گیری با حداقل خطای پیش‌تحلیلی (مثل عدم همولیز) توصیه می‌شود.